Μαμά, θέλω νερό! Μαμά, πεινάω! Μαμά, πού είναι το αυτοκινητάκι μου; Μαμά, δεν βρίσκω το μολύβι μου! Μαμά, έλα να παίξουμε! Μαμά, δεν θέλω να φορέσω αυτή τη φόρμα! Μαμά, πόσο κάνει 6*8;

Μαμά, μαμά, μαμά…

Μια μέρα μέτρησα δώδεκα μαμά σε ένα λεπτό και κάθε φορά άφηνα ό, τι έκανα και ικανοποιούσα τα  θέλω των παιδιών μου. Κάθε φορά απαντούσα με αγάπη και κατανόηση. Σε κάθε μαμά σκεφτόμουν σε λίγο θα στείλω το e-mailστη δουλειά, σε κάθε μαμά σκεφτόμουν δεν πειράζει θα απαντήσω αργότερα στη φίλη μου που μου έστειλε μην επειδή χώρισε με τον φίλο της. Κάθε φορά σκεφτόμουν προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα… Θα ασχοληθώ αργότερα με μένα….

Πέρασε και αυτή η μέρα και οι σκέψεις μου με οδηγούν στο αν είμαι καλή μαμά… Δεν έπαιξα αρκετά μαζί τους, γιατί φώναξα; Γιατί δεν τους διάβασα τρίτη φορά το παραμύθι που ήθελαν; Αφού πάλι κατέληξα πως δεν είμαι καλή μαμά οι σκέψεις μου με οδηγούν σε εμένα. Στα δικά μου θέλω στις δικές μου ανάγκες. Πάλι δεν έβαψα τα μαλλιά μου, πάλι δεν ξύρισα τα πόδια μου, πάλι δεν διάβασα το βιβλίο που μου αρέσει, δεν απάντησα στο μήνυμα της φίλης μου.. δεν πειράζει αύριο…αύριο..

Όμως , το αύριο ήρθε και πάλι δεν έκανα κάτι για μένα.. δεν πειράζει, αύριο..

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν με βλέπω όμορφη , τα φρύδια μου πάλι δεν τα έβγαλα και έχω παχύνει. Από αύριο θα αλλάξω να κάνω κάτι για μένα αλλά αισθάνομαι τόσο κουρασμένη. Μα γιατί; Γιατί είμαι τόσο κουρασμένη; Αφού είμαι ευτυχισμένη. Είμαι ευτυχισμένη με τα παιδιά μου. Είναι σωστό να σκέφτομαι εμένα; Όλες αυτές οι σκέψεις με μπερδεύουν. Πόσο ανάγκη έχω να μείνω λίγο μόνη μου, κάποιος να μου κρατήσει τα παιδιά για μια ώρα, πόσο ανάγκη έχω απλά να μην σκέφτομαι τίποτα και να κοιτάζω το ταβάνι. Σε ποιον να μιλήσω άραγε; Αλλά πάλι οι περισσότεροι λένε « τώρα έχεις παιδιά, ο εαυτός έρχεται τελευταίος», « θα βρεις χρόνο όταν μεγαλώσουν τα παιδιά».

Ναι, τα παιδιά είναι η ζωή μου , είναι ο λόγος που ζω απλά νομίζω πως έχασα τον εαυτό μου, που είμαι εγώ; Οι δικές μου ανάγκες; Θέλω απλά λίγο χρόνο για μένα. Για εμένα… Κι εγώ με χρειάζομαι….

Αγαπητές μανούλες, μανούλες που μεγαλώνετε μόνες σας τα παιδιά σας, δεν είναι ντροπή να θέλουμε λίγο χρόνο για εμάς..  Δεν πρέπει να αισθανόμαστε ενοχές για τις ανάγκες μας, για τα θέλω μας. Αρχικά πρέπει να πάψουμε να ακούμε τις φωνές που μας δημιουργούν περισσότερες ενοχές ( τοξικοί άνθρωποι, στερεότυπα της κοινωνίας).

Αν εμείς δεν είμαστε καλά και χαρούμενες δεν θα κάνουμε χαρούμενα τα παιδιά μας!! Αν εμείς δεν διδάξουμε τη χαρά στα παιδιά αυτά δεν θα το μάθουν ποτέ!! Οι πράξεις μας διδάσκουν τα παιδιά μας και όχι τα λόγια μας σε ποσοστό 90% από τις πράξεις μας και 10% από τα λόγια μας. Πως θα μάθουν να λένε όχι όταν εμείς δεν τους λέμε;  Πώς θα μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους όταν δεν το κάνουμε εμείς;

Φροντίστε τον εαυτό σας!! Μας χρειαζόμαστε!!!

Χριστίνα